بررسی نسبت لاکتات دهیدروژناز تام به لاکتات دهیدروژناز مقاوم به حرارت، در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد و آنژین صدری ناپایدار

چکیده: زمینه و هدف: اندازه گیری آنزیم های سرم به صورت معیار متداولی جهت تشخیص بیماران مشکوک به انفارکتوس میوکارد در آمده که از میان آنها می توان به لاکتات دهیدروژناز (ldh) و ایزوآنزیم های آن اشاره کرد. هدف این مطالعه مقایسه نسبت ldh تام به ldh مقاوم به حرارت، در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (mi) و آنژین صدری ناپایدار (ua) بود. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تحلیلی 110 بیمار با mi و 11 بیمار با ua، بستری در بخش ccu بیمارستان اکباتان همدان مورد مطامعه قرار گرفتند. تشخیص بیماری فرد بر اساس علایم بالینی، نوار قلب (ecg) و تغییرات آنزیمی بود. میزان ldh تام و ldh مقاوم به حرارت سرم 24 تا 48 ساعت بعد از بستری بر اساس مقدار مصرف نیکوتین آمید آدنین دینوکلئوتید فسفات (nadh) و تبدیل آن به نیکوتین آمید آدنین دینوکلئوتید (nad) اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری t و من ویتنی تجزیه و تحلیل گردیدند. یافته ها: نسبت ldh تام به ldh مقاوم به حرارت در بیماران مبتلا به mi 18/0±27/1 و در بیماران مبتلا به ua 39/1±51/2 بود (001/0p<). با کاهش نسبت ldh تام به ldh مقاوم به حرارت، وسعت درگیری میوکارد (تعداد لیدهای درگیر) و میزان کراتینین فسفوکیناز (cpk) افزایش می یافت (01/0p<). نسبت ldh تام به ldh مقاوم به حرارت با سن و جنس و نوع mi و بروز بلوک به دنبال mi و بروز آرتیمی به دنبال mi ارتباط معنی داری نداشت. نتیجه گیری: از اندازه گیری ldh مقاوم به حرارت می توان به عنوان وسیله ای جهت تشخیص دقیق تر mi استفاده کرد.